درود باد به رندی که چون پیاله گرفت

نخست یاد رفیقان تشنه‌جان افتاد

چگونه بیرون از خاکت، برویَم از خود، ایرانا؟

عشق، مرا با تو واگذاشته چندی

راه بعید شاعر شدن

در احوالات محمدعلی بهمنی