۶ ماه پیش
زمان مطالعه: ۱ دقیقه
وطن
چگونه بیرون از خاکت، برویَم از خود، ایرانا؟
وطن نباشی ویرانا بلا به دور از تو جانا
نکرده اهریمن ظلمی، چنان که با تو یارانا
تو قرن‌ها با من مُردی، غمم زدودی، افسردی
مرا به نسیان نسپردی، فلاتِ برکت دامانا!
نمی‌توانم، درکم کن، تو می‌توانی ترکم کن
چگونه بیرون از خاکت، برویَم از خود، ایرانا؟
نوشته‌ام با خون، نامه کجا گذارد تأثیری
شکنجه‌ام بر پیوندم، شکستنم بر پیمانا؟
«کوا به‌هار و زستانی؟ چه هاته سه‌ر ئاوادانی؟
چه ماگه لیرا؟ بیوینه، خه‌م و په‌ژاره و گِریانا»
«مَنه آمان وئر ای غمخوار ، کی یاشلی گوزلر قان آغلار
منه سو گوندَر ای دلدار ، کی قالمیشام یانا یانا»*
اگرچه مشتی بیگانه، تو را بسازد ویرانه
دوباره جانت خواهم داد ،دوباره میسازم جانا
زمین من کو؟ آبم کو؟ درخشش تالابم کو؟
مظاهراتُ سلمیه، اخی و أختی عطشانا
*در ابیات ترکی و کُردی از دوستان عزیز؛ امیرحسین اللهیاری و جویا معروفی کمک گرفتم.
شعر 'وطن' از مهدی فرجی واقعاً دل آدم رو می‌برد. هر کلمه‌اش پر از احساسات عمیق و پیوندی هست که هیچ‌وقت نمی‌تونی ازش بگذری. نحوه‌ای که مهدی از زبان‌های مختلف استفاده کرده تا تنوع فرهنگی ایران رو نشون بده، چیزی بیشتر از فقط کلمات است. این شعر برای من یه حس عجیب از تعلق به وطن رو زنده کرد، انگار که همین الان توی دل ایرانم. واقعاً ممنونم که این احساسات رو به اشتراک گذاشتی.
پاسخ دهید