اسیر یک قفس خانگی‌ست پروازت

دروغ گفته‌ای از عشق و جای دلبازت

نشانِ رد شدن از میله میلهٔ قفس است

اگر بریده بریده‌ست بی‌من‌آوازت

به من نگو! نگو آن دست آهنی گرم است

که سوز میشنوم لحظهٔ براندازت

اگر نوازشی آرام کرده می‌خواهد

اسیرِ بازیِ منّت شود پرِ بازت

نخواه باز تو را شعر عاشقانه کنم

که سال‌هاست نرقصیده‌ام به این سازت

گذشتی از سرِ عشق جوانم و حالا... 

دری‌ست بسته و عشقی‌ست مُرده، آغازت! 

مهدی فرجی