من و تو مثل دو تا رود موازی بودیم
من که مرداب شدم، کاش تو دریا بشوی

دانه‌ی برفی و آنقدر ظریفی که فقط
باید از این طرف شیشه تماشا بشوی

هنوز بوسه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی من مثل قفل بر دهنش
هنوز انگشتم اسم رمزِ پیرهنش

هنوز خواهشِ بی‌آبروی چشمانش
هنوز نحوه‌ی دستوریِ صدا زدنش...

همیشه در دل همدیگریم و دور از هم
چقدر خاطره داریم با مرور از هم...

هر طرف رو کن و تردید مکن سوی منی
باز در «چشم‌‌رسِ» دیده‌‌ی پر سوی منی‌

تا ابد گر چه عزیزی ولی از یاد مبر
چشم من باشی ، در سایه ی ابروی منی...

کسی مسافرِ این آخرین قطار نشد

کسی که راه بیندازمش سوار نشد!

چقدر گل که به گلدان خالی ­ام نشکفت

چقدر بی ­تو زمستان شد و بهار نشد...