«کوچه پروانه» عنوان گزیده غزل های حکیم «شفایی اصفهانی» است.

این شاعر و طبیب عم عصر شاه عباس که استاد و بزرگترِ صائب تبریزی بوده است، به نوعی جزو شاعران متقدم سبک هندی محسوب می‌شود.
اصفهانی جزو شاعرانی است که نسل امروز آنچنان شناختی با او ندارد و علت گردآوری این کتاب آشنایی با اوست.

این مجموعه شامل 50 غزل و 250 تک بیتی می‌باشد که عمدتاً حاوی موضوعات عاشقانه هستند.

مجموعه اشعار «کوچه پروانه» در توسط انتشارات فصل پنجم وارد بازار کتاب شده است.

غزلی از شفایی اصفهانی:

ماییم و همین خاطر افگار و دگر هیچ
درساخته با راحتِ آزار و دگر هیچ

جز درد تو در خانۀ دل نیست متاعی
غم بر سرِ هم، ریخته بسیار و دگر هیچ

گفتی که به سر، کار دل خسته چه داری؟
رازی که دَوَد بر سر بازار و دگر هیچ

کار دگری نیست گشادِ درِ بختم
یک ناله کند چارۀ این کار و دگر هیچ

آن عشق که در پرده بمانَد به چه ارزد؟
عشق است و همین لذت اظهار و دگر هیچ

آنم که صبا بوی گلی افکنَدَم پیش
آن هم به زکات گل و گلزار و دگر هیچ

آن خاربُنم در چمن دهر، که دیده‌ست
آغوش و برِ سایۀ دیوار و دگر هیچ

از نیک و بد هر دو جهان نامزد ماست
یک سینه پر از حسرت دیدار و دگر هیچ

آبش اگر از چشمۀ خلد است «شفایی»
نخل طلبم خاردهد بار و دگر هیچ