هنوز بوسۀ من مثل قفل بر دهنش

هنوز انگشتم اسم رمز پیرهنش

هنوز خواهشِ بی آبروی چشمانش

هنوز نحوۀ دستوریِ صدا زدنش

هنوز دامن چین چینِ سورمه‌ای پایش

هنوز آبیِ دلخواه من لباس تنش

هنوز گیرۀ گُل‌دار، پشتِ موهایش

هنوز رد شدنش، بوی عطر نسترنش

نبود،

هیچ‌کدامش نبود و

من بودم

که احمقانه نشستم به پای آمدنش

مهدی فرجی