مراسم بزرگداشت و تشییع پیکر سیمین بهبهانی امروز در حیاط تالار وحدت برگزار شد.

جدا از هرآنچه می‌شود گفت و شنید این موضوع که یک غزلسرای بزرگ برای دو کلمه(دو جمله، دو دقیقه) حرف حساب راجع به سیمین و شخصیت غزل‌هایش _که حداقل از لحاظ موسیقی عروضی دری تازه به غزل فارسی گشود _ به پشت میکروفون دعوت نشد جای تأمل و انتقاد داشت.

جای قدری ذوق و شناخت خالی بود که چهره‌ی سیمین به عنوان تنها غزلسرای برجسته‌‌ی زن در قرنی که گذشت لابلای هیجانات اعتراضیِ ناشی از نگاه به سیمینِ معترض گم نشود.

جناب دولت‌آبادی و مجابی _ با همه‌ی شأنِ ادبی‌شان_ چیزی از سیمین غزلسرا نگفتند یا نداشتند که بگویند. چرا باید فلان خواننده برود و بزند زیر آواز و شعر را غلط بخواند اما جناب ابتهاج و بهمنی یک گوشه بایستند در سکوت و حتّی کسی نامی از ایشان نبرد؟

چندان اشکالی ندارد که فلان خانم بازیگر زن و خواننده‌ی محبوب و ترانه سرای به‌اصطلاح سلبریتی و شخصیت سیاسی در ردیف اول بنشینند اما زشت است که بزرگان غزلِ این مرز و بوم در سکوت خبری بمانند تا وقتی که بشود از نام و مرگشان قبایی دوخت.

نه غزل تنها مظلومِ این برهه‌ی تاریخی‌ست نه ادبیات تنها قربانیِ این نوع مراسم که اصل و ذات هنر است که بدبختانه همیشه مورد بی‌مهری‌ست.

مهدی فرجی 31 مرداد 1393