اینکه ما همیشه فکر می‌کنیم شعرهای بزرگ از ابتدا وجود داشته است، یک خیال باطل نیست.

مثلا غزل «سرو چمان من چرا...» یا «ترجیع‌بند سعدی» اینها وجود داشته‌اند. از ازل هم وجود داشته‌اند، تنها سعدی و حافظ زحمت چشم انداختن در خلاءِ بی‌انتهای هستی و صید این شعرها و گرفتن آن را به دوش کشیده‌اند که البته این خود، نشانه‌ی عظمت روح و ذوقِ بی‌اندازه‌ی آنهاست. هر انسانی اینقدر کَمند بلندپروازی ندارد اما همه شاعران وظیفه دارند شعرهایی صید کنند.

ماهیگیرها هم ماهی بزرگ و کوچک می‌گیرند. بعضی هم شکارچی نهنگ‌اند.

میلان کوندرا در کتاب «کلاه کِلِمِنتیس» از قول «یان اسکاسل»؛ شاعر چک یادآوری می‌کند:

«شاعران، شعرها را اختراع نمی‌کنند

شعر، جایی آن پشت پَسَله‌هاست

مدت درازی آنجا بوده‌است

شاعر فقط آن را کشف می‌کند»