مجله یغما

امروز لای وسایل قدیمی پیدایش کردم. 
این مجلّه یغماست.

در این مجله از علامه همایی و استاد شفیعی کدکنی و اخوان بگیر تا دکتر معین مطلب می‌نوشتند. 
حبیب یغمایی در مقاله‌ای در همین شماره به یادکرد سعید نفیسی می‌نویسد:
«نفیسی در کتابت و نوشتن، عشق و اهتمام و شتابی تمام داشت.
فارسی را با نهایت درستی و سرعت می‌نوشت، نوشته‌های او قلم‌خوردگی نداشت، باین معنی که از بس درست و بی‌اشتباه می‌نوشت نیازمند نبود که دیگربار مطالعه و تصحیح کند... در عشق‌ورزی به کتاب چندان حریص بود که زمام تأمل و احتیاط را در تهیه‌ی آن از دست می‌نهاد...»
این را البته درباره کسی می‌گوید که تازه(به‌قول خود یغمایی) اعتبار کسانی چون قزوینی و فروزانفر و امثالهم را ندارد.
گرچه جمله‌ی آخر شاید تعریض، شاید هم تبرئه‌ی نفیسی باشد از آن داستان که زمانی درباره‌اش مشهور بود. نمی‌دانم.
***
اما ما به کجا می‌رویم(رفته‌ایم)؟ تظاهر به نوگرایی و تریپ! تجدد چنان ما را از گذشته‌ی پربار ادبی‌مان دور کرده که هر تلاشی در فهم و ارائه ادبیات کلاسیک را تحجّر و بازگشت می‌نامیم. طُرفه اینکه از ادبیات روز دنیا هم هیچ باری برنداشتیم و هنوز تیراژ کوییلو و فنگ شویی از رمان‌های مارکز و یوسا و کوندرا دهها برابر بیشتر است.

روحمان شاد و یادمان گرامی باد!